روش انتقال بیماری به انسان، تماس با ادرار حیوان آلوده است. تماس می‌تواند مثل دامداران و دامپزشکان مستقیم باشد یا به صورت غیرمستقیم تماس با آب و خاک آلوده در خیابان، مزارع یا جنگل باشد. نشان داده شده است که بیش از 150 گونه از پستانداران قادر به حمل و ترشح لپتوسپیرا‌ها هستند، اما جوندگان (خصوصاً رت نروژی) مخزن کلیدی می‌باشند. بیماری در سراسر دنیا دیده می‌شود. در ایران ابتلا به لپتوسپیروزیس اغلب در استان‌های شمالی و در میان برنجکاران که مدت زیادی باید در زمینهای مرطوب راه بروند، دیده می‌شود. در مناطق شمالی کشور این بیماری با نام تب بیجار معروف می‌باشد. هر چند درمان به موقع بیماری بسیار موفقیت‌آمیز است، اما مشکل اصلی تشخیص به موقع و عدم اشتباه آن با بیماری‌های مشابه است. تخمین زده شده‌است که در دنیا هفت تا ده میلیون نفر در سال به لپتوسپیروز آلوده می‌شوند. تعداد مرگ و میرهای ناشی از این بیماری مشخص نیست. لپتوسپیروز در مناطق گرمسیری بیشترین شیوع را دارند، اما ممکن است در هر جایی ظاهر شود. شیوع بیماری ممکن است در محله‌های فقیر نشین در کشورهای در حال توسعه رخ دهد. این بیماری را نخستین بار ویل در سال ۱۸۸۶ در آلمان تشریح کرد. حیوانات آلوده ممکن است علائمی نداشته باشند و یا علائمی ملایم یا شدید داشته باشند. در برخی حیوانات لپتوسپیروز در دستگاه تناسلی حیوان زندگی می‌کند و می‌تواند در حین آمیزش منتقل شود.